این روایت شریف نیاز به پاره ای توضیح دارد:

چنین تعابیری در مورد زائر حضرت معصومه سلام الله علیها نیز وارد شده است:

"من زارها عارفا بحقها فله الجنة"

سوال اول: آیا این تعابیر موجب جرأت پیدا کردن بر معصیت نمی گردد؟؟

سوال دوم: از کجا معلوم کسی که زیارت کند تا آخر عمر دچار لغزش و انحراف از حق نمی گردد؟؟

سوال سوم: آیا نمی شود کسی عارفا بحقه باشد ولی مومن نباشد، چنانکه در آیه 23 سوره جاثیه می خوانیم: و جحدوا بها و استیقنتها انفسهم ظلما و علوا ... ؟؟

جواب سوال اول: اولا این اشکال در مورد امکان توبه و همچنین شفاعت نیز مطرح می شود و جواب آنجا نظیر جواب این جاست، مثلا کسی که گناه می کند نمی داند که آیا توفیق توبه می یابد یا خیر؟؟

جواب سوال دوم: این اشکال نیز در مورد همه ثواب هایی که بر اعمال خاصی نقل شده مطرح می شود و به طور کلی جوابش این است که یک سری قواعد و اصول کلی داریم که در تفسیر تمام روایات باید مدنظر قرار بگیرد، مثلا اینکه شرط رسیدن به پاداش های اعمال این است که با کبریت گناه به جان انبار اعمالمان نیفتیم و بتوانیم خود را تا لحظه آخر در راه حق نگه داریم و گاو نه من شیر نشویم...!!

جواب سوال سوم: در روایت شریفه امام صادق علیه السلام از انواع پنجگانه کفر در کتاب شریف کافی این نوع کفر که شخص یقین علمی به حق دارد ولی آنرا نمی پذیرد و زیر بار آن نمی رود را کفر جحود نامیدند ولی این نوع کفر قیدی دارد و آن همراه بودن با ظلم و علو است یعنی ستم و برتری جویی. ولی پیداست که کسی که به زیارت حضرات می رود و عارف به حق آنهاست زیارتش همراه با تسلیم و تواضع و قبول کردن اوست نه ستم و برتری جویی. پس تفاوت واضحی بین عرفان زائر و عرفان ظالم وجود دارد.

وانگهی کسی که عارفا بحقه به زیارت می آید دلش تکان نخواهد خورد و به قول بعضی اصحاب معرفت: آنکس که در آخر کار عاقبت به شر می شود کشف از این می کند که از کارش از ابتدا روی حساب نبوده و مشکلی داشته است که الآن نمود پیدا کرده است...